De donkere kamer en de verborgen trap naar een hoger niveau

Er was eens een zaakvoerder die voor een donkere kamer stond. De deur was soms zelfs op slot. Hij had gehoord dat er in die kamer een mysterieuze trap was die leidde naar een hoger niveau van wijsheid, groei en kennis. (n.v.d.r. In een andere versie van dit verhaal stond er zelfs een kast voor de deur en was de zaakvoerder nog 'blind' voor het bestaan van de bewuste kamer en dit hoger niveau)

Er deden geruchten de ronde dat er zich in de kamer naast een trap ook minstens één groot onbeveiligd keldergat bevond, waar men gemakkelijk naar beneden kon vallen. Omdat het binnenin pikdonker was en de zaakvoerder de verhalen kende, durfde hij de kamer niet zomaar betreden. Het waarschuwingsbordje op de deur ‘Let op – duistere gaten’ maakte het er niet beter op.

In zijn zoektocht naar verlichting riep hij onze hulp in. Tijdens een verkennend gesprek kwamen we langs met een zaklamp. Zonder de kamer binnen te gaan, maar door de deur even te openen (of de kast voor de deur te ontdekken en opzij te schuiven), lieten we wat licht schijnen in de kamer.

De kamer bleek zelfs meerdere gaten in de vloer te hebben waaronder inderdaad ook een groot keldergat. De zaklamp was te zwak om alles helemaal goed te zien, maar het was duidelijk dat het geen goed idee was om zomaar de kamer binnen te stappen. In de verte zagen we wel iets wat op een trap leek.

We maakten de afspraak om dit samen grondiger te onderzoeken. Een paar dagen later stond de Lumeron-collega er terug, uitgerust met alle hulpmiddelen, bracht hij overal licht aan in de kamer. Zo ontstond er transparantie over hoe de kamer eruitzag en waar de onveiligheden en gevaren lagen.

Geloof het of niet maar het gebeurt wel vaker dat zaakvoerders aankloppen met de ‘donkere kamer vraag’. 

We kunnen ondertussen drie soorten kamers onderscheiden.

De eerste soort kamer is vrij overzichtelijk en voelt comfortabel van zodra het licht schijnt. Het tweede type kamer ziet eruit als een stortplaats vol mogelijke gevaren en een serieus kluwen om bij de trap te komen. De derde kamer staat vol met allerlei rekken in een wirwar door elkaar en lijkt wel een doolhof.

Als we de eerste soort kamer tegenkwamen, dan kon het zeker gebeuren dat door het licht overal te installeren, de zaakvoerder in de eerste kamer nu grotendeels zijn weg vond en soms alleen nog even vraagt om een extra licht te komen voorzien. De weg was nu immers duidelijk.

De meeste kamers tot op heden waren echter van de tweede of derde soort. De aanpak bij beide is anders.

Bij de tweede kamer moesten we orde scheppen in de chaos, de stevigheid van de vloer onderzoeken, steunbalken opsporen, extra kleine oversteekbrugjes leggen en soms ook andere hulpmiddelen gebruiken om de zaakvoerder stap voor stap door de kamer te leiden. Zo kon hij met wat moeite na enige tijd de trap al bereiken.

Dit bleef echter lastig om dit met het hele team elke dag te doen, dus bleven we de kamer verder opruimen, structureren, renoveren en rechtlijniger maken. Dit tot het pad geëffend was en de eventuele gevaren die overbleven duidelijk gemarkeerd waren, zodat ze deze kenden mochten ze van het pad af moeten wijken om een of andere reden.

Bij de derde kamer moesten we het doolhof in kaart brengen, de kortste weg bepalen en waar mogelijk het doolhof ook bijwerken. Zicht krijgen op alle rekken in de kamer konden we doen door met een drone erboven te gaan vliegen. Zo kregen alle structuren vorm. We zagen ook de verschillende soorten rekken die in gebruik waren en welke aanpasbaar waren.

Eenmaal het totaalbeeld helder was, was het van cruciaal belang om te controleren welke rekken er niet meer stabiel stonden of te veel gewicht droegen waardoor ze konden omvallen en voorbijgangers verwonden. Die verstevigen of gewicht verwijderen was een belangrijke tussenstap.

Nu was alles klaar om ook de efficiënte routes te markeren. Heel veel licht hoefden we hier niet aan te brengen, want zelfs met een aantal zaklampen kon je de route perfect volgen zodra deze was gemarkeerd en uitgestippeld. Het doel was immers om zo snel mogelijk naar het volgende verdiep te kunnen via de trap. Alles hing er een beetje van af hoe vaak en met hoeveel medewerkers deze route straks werd gelopen.

Terwijl iedereen ondertussen op weg kon, keken we waar er mogelijkheden zaten om rekken aan te passen, te verplaatsen, enz. om zo zowel de 'verkeerde wegen' te blokkeren als de korte weg logischer en efficiënter te maken.

Het zal je niet verbazen dat we soms ook een combinatie vaststelden in een wanordelijke doolhofkamer. Ook die pakten we graag aan, maar dan door de beide bovenstaande acties parallel te laten lopen.
_{Tekst: Bart Hoornaert, 
Foto’s: Microsoft CoPilot – Dall-E 3}